پرتوسازی و کدینگ فضائی-زمانی مشترک در سیستم های مخابراتی mimo

امروزه در مخابرات سیار، استفاده از سیستم¬های چند آنتنه به¬منظور افزایش ظرفیت در محیط¬های بیسیم دارای تارشدگی، به¬طور چشمگیری مورد توجه قرارگرفته است. عملکرد این سیستم¬ها بستگی به میزان اطلاعات حالت کانال موجود در فرستنده و گیرنده دارد. به¬منظور کاهش احتمال خطای این سیستم¬ها و افزایش قابلیت اطمینان در عملکرد آن¬ها، از کدینگ فضائی- زمانی استفاده می¬شود بدین معنی که کدینگ هم در حوزه مکان و هم در حوزه زمان انجام می¬گردد. استفاده از این روش هنگامی مفید است که فرستنده هیچ نوع اطلاعات حالت کانالی را در اختیار نداشته باشد. هنگامی¬که اطلاعات کانال در فرستنده موجود باشد، با استفاده از یک روش پرتوسازی خطی می¬توان عملکرد مربوط به یک سیستم چند آنتنه را بهبود بخشید. پرتوسازی در حوزه دیجیتال را می¬توان توسط وزن¬دهی مختلف سیگنال¬های باند پایه انجام داد به¬طوری¬که به¬منظور یافتن بهترین پرتوسازی تنها نیاز به یافتن بهینه¬ترین وزن¬دهنده¬ها می¬باشد. اگرفرستنده به طور کامل از کانال آگاه باشد، استفاده از کدینگ فضائی- زمانی به اندازه پرتوسازی مفید نخواهد بود و در صورتی که اطلاعات کانال به¬صورت پاره¬ای در فرستنده موجود باشد ترکیب پرتوسازی و کدینگ فضائی- زمانی باعث بهبود عملکرد سیستم می¬شود. در این اینجا عملکرد سیستم¬های مبتنی بر پرتوسازی و کدینگ فضائی- زمانی به-صورت مشترک در سیستم¬های mimo بیسیم مورد بررسی قرار می¬گیرد. این سیستم¬ها را به صورت فیدبک کامل و یا ناقص در نظر خواهیم گرفت. نشان داده می¬شود که آشکارسازی به روش¬های ml و mrc حالت خاصی از پرتوسازی در گیرنده بوده و ترکیب stc با پرتوسازی در کانال¬های متغیر با زمان و برای نرخ¬های بیشتر از یک نیز قابل استفاده می¬باشد و در مقایسه با کدهای ostbc و qostbc دارای نرخ ارسال بیشتر و عملکرد بهتری از نظر ber می¬باشد